Laatste beetjes Ecuador!
5 november 2015 - Quito, Ecuador
Het grote backpack avontuur is begonnen! Meteen na de eerste busreis is mijn backpack al kapot gegaan. De band die je om je middel kan klippen is kapoet. Gevolg: iedere keer als ik het zware monster om moet hangen, hangt het volle gewicht op mijn schouders in plaats van dat het gewicht zich verdeeld over je heupen en schouders. In principe hoef je nooit heel ver te lopen richting een hostel, maar 2 keer 10 minuutjes op 2800 meter in Latacunga vond ik wel genoeg dit weekend. Maar even kijken of dit heel veel last gaat opleveren. Als de backpack de grond van de kamer in het hostel staat, voel je er niks van.
Vorige week heb ik afscheid genomen van iedereen. Dr. Peralta ging opeens woensdag op vakantie dus vorige week dinsdag was mijn laatste middag daar. Het was een mega drukke avond en omdat het de laatste keer was, was het eigenlijk mijn plan om tot het einde te blijven. Om 20.00 uur had hij nog steeds 6 patienten in de wachtkamer zitten, dus dat kon wel eens tot 22.00/23.00 uur gaan duren ;) Gelukkig was daar Luis, die uit zichzelf had bedacht dat het nu toch wel een keer tijd was om naar huis te gaan. Normaal belde ik hem altijd en dan kwam hij eraan, maar deze avond nam hij zelf het initiatief. Beetje gek snel afscheid van dr. Peralta omdat Luis er opeens was en er gewoon nog een patiënt binnen was, maar het was goed.
De laatste week bij Sonrisa Naranja was lekker druk, dus veel kunnen zien. Heb ook geoefend met echo maken! Na een aantal echo's te hebben gezien wist ik een beetje waar ik ongeveer moest zijn op de buik, maar het blijft super moeilijk. Vrijdag was dan echt mijn laatste dag in Guayaquil. Laatste keer consulten met Els, laatste keer eten bij Gladis met Charlotte en laatste keer slapen in het appartement. Els en Gonzalo hadden taart gehaald voor mijn afscheid en Charlottes verjaardag. Ook bij Gladis was taart want Sharick was jarig. Omdat het kleine broertje in het ziekenhuis had gelegen de week ervoor was er geen geld voor een groot partijtje, maar Charlot en ik hadden cadeaus en zijn daar die middag gebleven. Uiteindelijk was het toch tijd om afscheid te nemen en toen kwamen er wel een paar traantjes. Het zijn toch mensen die 7 weken een soort van je familie waren in een totaal onbekende omgeving heel ver van huis. Gladis nodigde me uit voor een laatste maaltje 's avonds en dat sloeg ik natuurlijk niet af. Ik heb een super lief cadeau gekregen; een zelfgemaakte chocolade pot met een lieve boodschap erop. De zaterdag erna afscheid genomen van Els en om 8 uur in de ochtend zat ik in de taxi op weg naar de rest van mijn avontuur.
Mijn eerste stop was Latacunga. Een klein stadje onder Quito waar iedereen een stop maakt die het Quilotoa meer wilt zien. Een heel groot blauwgroen meer waar je mooi kan wandelen. Helaas was het flink bewolkt toen ik er was dus ik besloot alleen naar beneden naar het meer te lopen en weer omhoog. Totaal een wandeling van zo'n 2/2.5 uur. Onderweg een super aardige 60jarige vrouw uit Quito ontmoet die daar met haar hele familie was. Ze heeft me van alles verteld over Ecuador. Na mijn wandeling was het snel spullen pakken en richting de bus gaan, want ik had een berichtje ontvangen van de Italiaanse jongen uit Baños dat hij met een groepje mensen een hike ging doen op de vulkaan Pinchincha bij Quito en of ik mee wilde. Ik wilde eigenlijk nog een nachtje slapen in Latacunga om niet meteen na de hike de bus in te moeten stappen, maar ik wilde de Pinchincha hike ook graag doen, dus toch maar spullen gepakt en de bus in. Super goede keus achteraf!
De volgende ochtend om 8.30 vertrokken we met een zeer gevarieerde Europese groep richting de Teleferico (skilift) die ons naar het begin van de hike zou brengen. Een hike van 4100 naar 4696 meter hoogte. Geen makkie! Met een Italiaan, 2 Duitsers, een Fransman, een Britse en deze Nederlandse hebben we de top bereikt. Het laatste stuk was puur klimmen op rotsen en ik had een beetje last van hoogtevrees, maar ik heb het gehaald. Helaas was het vrij bewolkt dus was het uitzicht niet wat we hadden gehoopt, maar het bleef mooi. Terug van de berg was een steil stuk mul zand waar we rennend, springend en rollend vanaf zijn gegaan. Gevolg: een hele vermoeide groep Europeanen en 2 dagen spierpijn. De dag erna ben ik met de Britse en Duitse Quito gaan verkennen. Wat een mooie stad! Quito ligt op 3000 meter hoogte, midden tussen de bergen, de temperatuur is heerlijk en het oude centrum is prachtig. Voor 2 dollar kregen we in een klein tentje almuerzo, ook wel bekend als onbeperkt sap, een bak soep, een bord met rijst, kip en salade. Wat goed voor de portemonnee was, want vlak daarvoor hadden we op een panoroma terras taart gegeten voor 6 dollar per persoon.
Die avond was de laatste avond van de Fransman in Zuid Amerika en dat moest gevierd worden! Met onze Europese groep aangevuld met een Canadese, Australiër en Braziliaan lekker drankjes gedronken en 'het box spel' gedaan. Een spel waarbij je een cornflakes box met je mond van de grond moest oppakken. Tot mijn verbazing won ik en toen was het tijd voor een serieuze ceremonie inclusief Nederlands volkslied. Op dat moment vond de man van de receptie het genoeg en heeft hij ons uit de gemeenschappelijke ruimte geschopt. Lag vast niet aan het Nederlandse volkslied.. De volgende dag was iedereen een beetje brak en zijn we naar Mitad del Mundo gegaan. Een plek waar je je precies op de evenaar bevindt. Niet heel veel spannender dan een gele lijn op de grond, maar ze hadden heerlijk eten en lekker gras om op te liggen.
Wat nu op de planning staat is de jungle! Vanavond pak ik de nachtbus met een van de Duitse meiden hier richting Lago Agrio waar we vrijdagochtend worden opgepikt om richting Cuyabeno diep in de jungle te gaan. Even 3 dagen geen bereik dus! Heerlijk! Zondagavond kom ik terug in dit hostel in Quito en maandag vlieg ik naar Lima in Peru. Zal wel gek zijn om terug te komen in het hostel zonder alle leuke mensen die ik hier ontmoet heb. Iedereen gaat weg vandaag.. Maar goed ik ga zelf de dag erna naar een ander land, dus tijd om weer nieuwe mensen te leren kennen! Ik ben hier alweer 8 weken, de tijd vliegt!
Vorige week heb ik afscheid genomen van iedereen. Dr. Peralta ging opeens woensdag op vakantie dus vorige week dinsdag was mijn laatste middag daar. Het was een mega drukke avond en omdat het de laatste keer was, was het eigenlijk mijn plan om tot het einde te blijven. Om 20.00 uur had hij nog steeds 6 patienten in de wachtkamer zitten, dus dat kon wel eens tot 22.00/23.00 uur gaan duren ;) Gelukkig was daar Luis, die uit zichzelf had bedacht dat het nu toch wel een keer tijd was om naar huis te gaan. Normaal belde ik hem altijd en dan kwam hij eraan, maar deze avond nam hij zelf het initiatief. Beetje gek snel afscheid van dr. Peralta omdat Luis er opeens was en er gewoon nog een patiënt binnen was, maar het was goed.
De laatste week bij Sonrisa Naranja was lekker druk, dus veel kunnen zien. Heb ook geoefend met echo maken! Na een aantal echo's te hebben gezien wist ik een beetje waar ik ongeveer moest zijn op de buik, maar het blijft super moeilijk. Vrijdag was dan echt mijn laatste dag in Guayaquil. Laatste keer consulten met Els, laatste keer eten bij Gladis met Charlotte en laatste keer slapen in het appartement. Els en Gonzalo hadden taart gehaald voor mijn afscheid en Charlottes verjaardag. Ook bij Gladis was taart want Sharick was jarig. Omdat het kleine broertje in het ziekenhuis had gelegen de week ervoor was er geen geld voor een groot partijtje, maar Charlot en ik hadden cadeaus en zijn daar die middag gebleven. Uiteindelijk was het toch tijd om afscheid te nemen en toen kwamen er wel een paar traantjes. Het zijn toch mensen die 7 weken een soort van je familie waren in een totaal onbekende omgeving heel ver van huis. Gladis nodigde me uit voor een laatste maaltje 's avonds en dat sloeg ik natuurlijk niet af. Ik heb een super lief cadeau gekregen; een zelfgemaakte chocolade pot met een lieve boodschap erop. De zaterdag erna afscheid genomen van Els en om 8 uur in de ochtend zat ik in de taxi op weg naar de rest van mijn avontuur.
Mijn eerste stop was Latacunga. Een klein stadje onder Quito waar iedereen een stop maakt die het Quilotoa meer wilt zien. Een heel groot blauwgroen meer waar je mooi kan wandelen. Helaas was het flink bewolkt toen ik er was dus ik besloot alleen naar beneden naar het meer te lopen en weer omhoog. Totaal een wandeling van zo'n 2/2.5 uur. Onderweg een super aardige 60jarige vrouw uit Quito ontmoet die daar met haar hele familie was. Ze heeft me van alles verteld over Ecuador. Na mijn wandeling was het snel spullen pakken en richting de bus gaan, want ik had een berichtje ontvangen van de Italiaanse jongen uit Baños dat hij met een groepje mensen een hike ging doen op de vulkaan Pinchincha bij Quito en of ik mee wilde. Ik wilde eigenlijk nog een nachtje slapen in Latacunga om niet meteen na de hike de bus in te moeten stappen, maar ik wilde de Pinchincha hike ook graag doen, dus toch maar spullen gepakt en de bus in. Super goede keus achteraf!
De volgende ochtend om 8.30 vertrokken we met een zeer gevarieerde Europese groep richting de Teleferico (skilift) die ons naar het begin van de hike zou brengen. Een hike van 4100 naar 4696 meter hoogte. Geen makkie! Met een Italiaan, 2 Duitsers, een Fransman, een Britse en deze Nederlandse hebben we de top bereikt. Het laatste stuk was puur klimmen op rotsen en ik had een beetje last van hoogtevrees, maar ik heb het gehaald. Helaas was het vrij bewolkt dus was het uitzicht niet wat we hadden gehoopt, maar het bleef mooi. Terug van de berg was een steil stuk mul zand waar we rennend, springend en rollend vanaf zijn gegaan. Gevolg: een hele vermoeide groep Europeanen en 2 dagen spierpijn. De dag erna ben ik met de Britse en Duitse Quito gaan verkennen. Wat een mooie stad! Quito ligt op 3000 meter hoogte, midden tussen de bergen, de temperatuur is heerlijk en het oude centrum is prachtig. Voor 2 dollar kregen we in een klein tentje almuerzo, ook wel bekend als onbeperkt sap, een bak soep, een bord met rijst, kip en salade. Wat goed voor de portemonnee was, want vlak daarvoor hadden we op een panoroma terras taart gegeten voor 6 dollar per persoon.
Die avond was de laatste avond van de Fransman in Zuid Amerika en dat moest gevierd worden! Met onze Europese groep aangevuld met een Canadese, Australiër en Braziliaan lekker drankjes gedronken en 'het box spel' gedaan. Een spel waarbij je een cornflakes box met je mond van de grond moest oppakken. Tot mijn verbazing won ik en toen was het tijd voor een serieuze ceremonie inclusief Nederlands volkslied. Op dat moment vond de man van de receptie het genoeg en heeft hij ons uit de gemeenschappelijke ruimte geschopt. Lag vast niet aan het Nederlandse volkslied.. De volgende dag was iedereen een beetje brak en zijn we naar Mitad del Mundo gegaan. Een plek waar je je precies op de evenaar bevindt. Niet heel veel spannender dan een gele lijn op de grond, maar ze hadden heerlijk eten en lekker gras om op te liggen.
Wat nu op de planning staat is de jungle! Vanavond pak ik de nachtbus met een van de Duitse meiden hier richting Lago Agrio waar we vrijdagochtend worden opgepikt om richting Cuyabeno diep in de jungle te gaan. Even 3 dagen geen bereik dus! Heerlijk! Zondagavond kom ik terug in dit hostel in Quito en maandag vlieg ik naar Lima in Peru. Zal wel gek zijn om terug te komen in het hostel zonder alle leuke mensen die ik hier ontmoet heb. Iedereen gaat weg vandaag.. Maar goed ik ga zelf de dag erna naar een ander land, dus tijd om weer nieuwe mensen te leren kennen! Ik ben hier alweer 8 weken, de tijd vliegt!
